Hi! Mijn Naam is Jerson Rosa,

Ik was acht jaar toen mijn twee oudere broers naar Nederland vertrokken. Ik bleef achter met mijn jongere broertje, en ik voelde me vaak alleen. Ik speelde alleen in de tuin en herinner me nog goed dat mijn moeder met mijn broertje naar de dierentuin ging, terwijl ik moest thuisblijven. Ik werd vaak niet gezien of gehoord. Vriendjes had ik nauwelijks en zelfs als ik even met ze wilde spelen, mocht dat vaak niet. Soms ging ik toch stiekem voetballen, en als ik te laat thuiskwam, werd ik buiten gesloten. De deur bleef dicht, en ik moest buiten slapen.

Ik voelde me onzichtbaar. Er werd thuis nooit gevraagd hoe het op school was. Geen knuffels, geen warmte. Toch was ik een vrolijke jongen. Ik probeerde altijd iets goeds te doen, zoals de tuin opruimen of de was vouwen, in de hoop gezien te worden. Maar die erkenning kwam zelden. Op school werd ik soms gepest vanwege mijn uiterlijk of mijn kleding. Ik was onzeker, maar ik wist dat ik slim was. Alleen kreeg ik de ruimte niet om te groeien.

​

Op mijn twaalfde, bijna dertien, werd ik uit huis gezet. Vanaf toen heb ik periodes op straat geleefd. Ik sliep bij vrienden of gewoon buiten, voor de deur. Soms ging ik zogenaamd naar school, maar ik ging niet echt. Uiteindelijk werd ik in een internaat geplaatst. Dat was een moeilijke tijd, en ik raakte steeds verder achterop.

​

Ondanks alles ontdekte ik mijn eigen talenten. Ik speelde in de bossen, bouwde op negenjarige leeftijd mijn eigen boomhut, en begon met het maken van muziek. Ik maakte drums van blikken en emmers en bouwde speakers van papier. Ik experimenteerde met batterijen en transformatoren. Muziek gaf me rust en ritme, en het hielp me om mijn pijn te uiten.

​

Rond mijn zeventiende werd ik per toeval gevraagd om tijdelijk mee te spelen in een band. Ik hield ervan. Het was de eerste keer dat ik op een podium stond, tijdens carnaval. De band heette No Limit, en we speelden onder andere in Club Crazy. Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Muziek bracht ons samen en gaf me een gevoel van waardigheid en plezier. We reisden naar Bonaire en Curaçao en beleefden daar onvergetelijke momenten.

​

Toch voelde ik me buiten de muziek vaak nog steeds onzichtbaar. Op school viel ik op omdat ik altijd hielp met dingen zoals kaften, versieren of opruimen, zonder dat iemand het hoefde te vragen. Ik zag het terug in mijn dochter — ook zij helpt zonder dat je het hoeft te vragen. Dat stukje van mij leeft voort.

​

In de puberteit probeerde ik vaak mee te doen, stoer te doen, om maar bij de groep te horen. Maar diep vanbinnen ben ik altijd een zachte, gevoelige persoon geweest. Ik was niet populair, maar af en toe een glimlach of blik gaf me zelfvertrouwen. Toch bleef het gemis van erkenning binnen mijn familie.

​

Toen begon mijn reis naar Nederland. Ik kwam hier met dromen en ambities, maar de realiteit sloeg hard toe. Racisme, valse beschuldigingen, smart en laster — ik heb het allemaal meegemaakt. Bedrijven die ik had opgebouwd, werden kapotgemaakt. Mensen verspreidden leugens via social media. Mijn naam werd zwartgemaakt. Ze maakten zelfs een website tegen mij aan. En het meest pijnlijke? Mijn eigen volk deed mee, zonder ooit mijn kant van het verhaal te vragen.

​

Ik verloor miljoenen aan schade en heb nooit hulp gekregen. Geen uitkering, geen bescherming — alleen vallen en opstaan. Maar ik ben altijd blijven vechten. Altijd blijven hopen. En hoewel de littekens diep zitten, ben ik er nog.

​

Ik heb mijn trauma’s nooit echt kunnen verwerken. De tijd gunde me dat niet. Maar vandaag sta ik hier. Ik leef nog. Ik groei. En ik spreek. Niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen die nooit gehoord werd.

​

Dit is mijn verhaal — een stukje ervan.
Wil je meer weten, de diepere lagen horen en mijn stem echt voelen?
Volg dan mijn podcast, waar ik het hele verhaal deel — rauw, eerlijk en zonder filter.

Klik hier om te luisteren.